Hino de Galiza
|
Máis de cen anos despois
a xente fala o hino galego.
Vai así, oh!:
Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
mais sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non nos entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, donde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.
Nazón de Breogán,
fogar de Breogán,
nazón de Breogán,
fogar de Breogán.
Isto é a nazón de Breogán.
Isto é o fogar de Breogán.
Isto é a nazón de Breogán.
Isto é o fogar de Breogán.
|
